Vakvrouw Chloé: "Een jaar afgetast, nu tijd voor uitgewerkte plannen"

Alles op mijn nieuwe passie

“Ik heb biochemie en biotechnologie gestudeerd aan de Universiteit Antwerpen. Voor mijn postdoctoraat verhuisde ik eind 2017 naar Montréal in Canada, samen met mijn partner en dochtertje. Daar kreeg ik de keramiekmicrobe te pakken. Zoals wel meer mensen wou ik iets met mijn handen doen om te ontspannen in die lastige periode. Eerst was het puur een hobby, maar in het voorjaar van 2021 besloot ik er mijn beroep van te maken bij mijn terugkeer naar België.”

“Ik dacht altijd dat ik de zekerheid van het werknemersstatuut nodig zou hebben. Maar keramiek bleek moeilijk te verzoenen met mijn wetenschappelijke carrière. Ik besloot daarom volledig voor mijn nieuwe passie te gaan. In hoofdberoep. Mijn man gaf me het spreekwoordelijke duwtje in de rug. Zijn vaste job biedt ons gezin zekerheid en geeft me de vrijheid om het zelfstandigenbestaan te verkennen.”

Gestart zonder businessplan

“Een oud-collega van mijn man was ook recent keramiste geworden. Ik stuurde haar een berichtje – toen nog vanuit Canada – en zij wou meteen videobellen om me alles over de job en het zelfstandigenbestaan uit te leggen. Haar advies was goud waard. Zo vertelde ze me dat je als keramiste moeilijk kan overleven van verkoop alleen. Ik besloot daarom workshops mee op te nemen in mijn activiteiten. Ze leidde me ook naar de plek waar ik die op dit moment geef, Markt1 in Rumst.”

“Ik ben bewust zonder een uitgewerkt businessplan gestart. Ik wou eerst ontdekken welke aspecten van de job ik het leukst vind en afwachten hoe de verkoop en workshops aanslaan. Met de kennis en cijfers van mijn eerste jaar werk ik nu aan een solide plan voor de komende jaren. Ik had gelukkig de financiële ademruimte om het zo aan te pakken. Anders zou ik het niet aanraden, want het is en blijft een risico.”

Het gemak van een eenmanszaak

“Ik wist vrij snel dat ik zou starten met een eenmanszaak, en niet met een vennootschap. Ik ga niet meteen gigantische omzetten draaien, ik ben niet persoonlijk aansprakelijk en er komen veel minder formaliteiten bij te pas. Loopt het uiteindelijk toch niet zoals verwacht, dan is een eenmanszaak ook makkelijker stop te zetten dan een vennootschap.”

“Voor mijn administratieve opstart zocht ik een ondernemingsloket met een kantoor in Mechelen. Dat leek me wel handig. Maar in de praktijk bleek dat minder belangrijk, want ik had een videoafspraak. Tijdens dat gesprek vroegen we mijn KBO-nummer aan, kreeg ik advies over de registratie van mijn activiteiten via NACEBEL-codes en leerde ik meer over mijn sociale bijdragen en rechten.” 

Tijd als onderschatte kost

“Ik verkoop mijn keramiek voornamelijk via mijn webshop. Ik was fan van een bepaald platform, tot ik ontdekte dat het geen Bancontact en Payconiq ondersteunt. Dat leek me geen slimme keuze. Dus ging ik voor een ander platform, waarmee ik bovendien in het buitenland kan verkopen. Ook via Instagram, na workshops en via samenwerkingen met lokale winkels krijg ik aanvragen binnen. Hier in Mechelen heerst er een leuk communitygevoel tussen de handelaars.”

“Mijn prijzen bepalen was trouwens niet zo eenvoudig. Ik heb online opgezocht wat andere keramisten vragen en maakte een overzicht van mijn kosten: materiaal en energie, maar ook de tijd die ik mijn werk zou steken. Vooral die tijd heb ik tijdens mijn denkoefening onderschat. Ik werk nog niet zo snel als ik zou willen, maar dat verbetert gaandeweg wel.”

Naïviteit is een troef

“Of ik achteraf bekeken bepaalde zaken anders had aangepakt? Eigenlijk niet. Oké, ik ben misschien nogal naïef in het avontuur gestapt. Ik had geen echt businessplan en heb meer tijd geïnvesteerd dan ik verwacht had. Maar ik denk dat net dat ongeremde enthousiasme een troef was. Ik ben volledig uit mijn comfortzone gestapt en heb me nog nooit zo snel ontplooid. Mijn eerste jaar was een goeie leerschool. Ik ben er zeker van dat die ervaringen me zullen helpen om in de toekomst slimmere keuzes te maken.”